3.We have changed.

Dziś obudziłam się sama z siebie pełna życia i energii. Wzięłam ciuchy i pobiegłam do łazienki, poranna toaleta i makijaż. Włosy lekko pokręciłam na końcach. 

Wzięłam torbę i zbiegłam na dół. Tym razem kawę pił George, przywitałam się i zjadłam śniadanie. Po chwili zszedł Will.
Pod szkołą czekał na mnie Jack, podeszłam do niego z uśmiechem.
-Cześć piękna. -Boże jaki on uroczy.
-Hej, jak tam? - chłopak mnie przytulił.
-W porządku. Dzisiaj mamy trening, może byś przyszła?
-Jasne, chętnie zobaczę czy faktycznie jesteś tak dobry jak mówisz. -zaśmiałam się.
-Twoja opinia jest dla mnie najważniejsza.
Weszliśmy do budynku i poszliśmy do sali.
Lekcje do długiej przerwy minęły szybko, cały czas rozmawiałam z Jack'iem. Czuję się przy nim swobodnie i mogę być po prostu sobą. Dawno tego nie czułam. Jak mieszkałam w Cardiff nie miałam znajomych. Po tym wszystkim co tu przeszłam zaczęłam się izolować; nie ufałam ludziom, a ich zdanie stało się najważniejsze. Starałam się wyglądać jak najlepiej żeby nikt nie miał powodu do głupich komentarzy i wyśmiewania. To miasto zmieniło mnie, a teraz robi to znowu. Wcześniej mnie zniszczyło a teraz naprawia. Jestem tu trzeci dzień i już mam znajomych, rozmawiam i śmieje się. Może tu nie będzie, aż tak źle?
Po lekcjach poszłam na boisko i usiadłam na trybunach. Drużyna szkolna miała trening. Muszę przyznać, że Jack grał chyba najlepiej z drużyny. Co chwilę na mnie spoglądał. Po treningu odprowadził mnie do domu.
-Wiesz Rose. -chłopak złapał mnie za rękę. -Ledwo co się poznaliśmy, ale... Podobasz mi się. -powiedział a motyle w moim brzuchu dostały ADHD. Uśmiechnęłam się.-Może byśmy wyszli gdzieś razem w piątek? - już miałam się zgodzić, ale oczywiście los postanowił sobie ze mnie zadrwić.
-Rose! -podszedł Charlie a ja próbowałam dać mu do zrozumienia, żeby nic więcej nie mówił. -O jak dobrze, że jesteś. Musimy pogadać o piątku. - oznajmił. Charlie idiota Lenehan.
-Jack...-spojrzałam na zdezorientowanego chłopaka. -W piątek niestety nie mogę.
-Rozumiem. -chciał się odwrócić, ale złapałam go za rękę.
-Ale mam wolną sobotę. - uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.
-W takim razie nie mogę się doczekać. -z uśmiechem na twarzy pocałował moją dłoń i odszedł. Stałam i nie mogłam uwierzyć w swoje szczęście. Trafić na takiego chłopaka to cud.
-Rose, chodź, bo będę zazdrosny. -zaśmiał się blondyn a ja odwróciłam się do niego.
-Nienawidzę cię! Musiałeś w takim momencie?! -ruszyłam w stronę drzwi.
-Przepraszam. Nie wiedziałem, że ty i on coś...
-Oh dobrze wiedziałeś, zrobiłeś to specjalnie! -weszłam do domu i zdjęłam buty.
-No dobra, chciałem zobaczyć jak on zareaguje. -spojrzałam na niego spod przymrużonych powiek.
Zjedliśmy obiad z wszystkimi. Potem przyszedł Leo, który poszedł z Will' em grać w Fife, a ja z Charliem poszliśmy do mojego pokoju. Usiedliśmy na łóżku.
-To, to z tym chłopakiem to na poważanie?
-A co zazdrosny? -uśmiechnęłam się.
-Trochę. -zaśmiał się. Przekręciłam oczami.
-To co o czym chcesz rozmawiać?
-Sara domyśla się, że wymyśliłem sobie dziewczynę, więc będzie chciała mnie udupić.
-Przecież przyjdziesz z dziewczyną.
-Tak, ale pewnie będzie się wypytywać o wszystko.
-Spokojnie, parafię kłamać.
-Bardzo dobrze. Rose....-złapał mnie za rękę, ale ją wyrwałam.
-Charlie żadnego całowania!
-No proszę! To będzie wyglądać realistyczniej.
-Dobra nie ważne, wyjdź stąd. Nigdzie z tobą nie idę w piątek, mam lepsze rzeczy do roboty. -powiedziałam trochę zdenerwowana.
-Hej, dobra. Przepraszam. Już nie nalegam. -uniósł ręce. -To opowiadaj. -rozkazał i położył się zakładając ręce za głowę.
-Co mam ci opowiadać?-zmarszczyłam brwi.
-Co to za chłopak?-zaśmiał się.
-Żaden. -próbowałam go zbyć.
-Myślisz, że jestem głupi? -uniósł brwi.
-Szczerze? -zaśmiałam się.
-Oj grabisz sobie...
-Pamiętaj, że jak będziesz nie miły to ...
-Tak wiem, masz o wiele lepsze plany na piątek. Chociaż dam głowę uciąć, że ze mną będziesz się lepiej bawiła niż z nim.
-Nie znasz go.
-Ale znam siebie.
-Jesteś głupi.
Blondyn odwrócił się do mnie tyłem. Co on się obraził? Okej. Wzięłam telefon i przeglądałam jakieś stronki internetowe. Minęło jakieś 10 minut i z impetem do mojego pokoju wszedł Leo.
-Co tak długo? -zapytał jakby nigdy nic i podszedł do Charlie'go. -Śpi. -spojrzał na mnie rozbawiony. Nachyliłam się nad nim. Faktycznie spał. Zaśmiałam się cicho.
-Lene...!
-Zamknij się. Niech śpi. -skarciłam go. -Chodź. -rozkazałam i wyszliśmy z pokoju.
-Możemy pogadać? -zapytał, gdy byliśmy na korytarzu.
-Nie mamy o czym. -ruszyłam w stronę schodów, ale mnie zatrzymał łapiąc za nadgarstek.
-Proszę. -patrzył na mnie smutno.
-Gdzie jest Will?
-Wyszedł po papierosy.
-Eh. -usiadłam na schodach, a on obok.
-Kurczę, Rose przepraszam za wszystko. Zachowałem się jak ostatnia świnia... Bałem się. Bałem się, że oni mi coś zrobią, a ja chciałem tylko świętego spokoju. Chciałem cię przeprosić, ale nie wiedziałem gdzie mieszkasz.- powiedział na jednym wdechu. -Więcej już cię nie widziałem.
-Wiesz jak ja się czułam?! Mój najlepszy przyjaciel wbił mi szpile prosto w serce. Mój jedyny przyjaciel...nie miałam nikogo poza tobą. Myślałeś w ogóle kiedyś jak ja się poczułam? Co się ze mną działo?!
-Wiem, cholera, wiem i nie mogę sobie tego wybaczyć. Wyrzuty sumienia zabijają mnie. Przy każdym wywiadzie, za każdym razem, gdy myślałeś o tym wszystkim miałem ciebie przed oczami, twoja mokrą od łez twarz. Nie wiedziałem co się z tobą dzieje, bałem się o ciebie. Wiesz co było najgorsze? Myśl, że prawdopodobnie nigdy nie powiem ci "przepraszam ". Oboje ruszyliśmy na przód. Błagam zapomnijmy o tym wszystkim, bądźmy znów przyjaciółmi.
-Chyba sobie żartujesz? Tak oboje ruszyliśmy na przód. Ty zostałeś gwiazdą, a ja schudłam i przestałam ufać ludziom. Leo, wybaczę ci, ale to tyle. Nigdy nie zapomnę, jak wielką krzywdę mi zrobiłeś. Nie chcę takiego przyjaciela. -skończyłam swoją wypowiedź, a on patrzył na mnie swoimi smutnymi oczami. Wyglądał jakby miał się rozpłakać.
-Rozumiem. Chcę tylko, żebyś wiedziała... Nie zapomniałem tego co ci zrobiłem, nadal mi z tym źle i chcę być twoim przyjacielem.
-Leondre zapomnij. Jesteśmy zwykłymi znajomymi, nie licz na to, że będziemy siedzieć razem w ławce, czy zwierzać się z problemów. -miałam wrażenie, że mnie nie słucha, ale po chwili odezwał się.
-Rozumiem. Więc gdzie byłaś przez te trzy lata, czemu się wyprowadziłaś? -nie chciałam mu odpowiadać, ale po chwili dodał. -Chyba jako kolega, mogę zapytać.
-Poczułam się poniżona, na początku nie wychodziłam z domu, a potem mama stwierdziła, że jeżeli tu nie chcę chodzić do szkoły to u ojca będzie mi lepiej.
-Więc Susan to twoja mama.
-Tak.
-Muszę przyznać, że robi najlepszą szarlotkę jaką kiedykolwiek jadłem. -powiedział. Spojrzałam na niego. Uśmiechnął się przez co również uniosłam kąciki ust.
-Zmieniłeś się.
-Ty też.
-Nie chodzi mi o wygląd. Jesteś lubiany, pewny siebie...
-Nadal jestem tym samym głupim Devries'em. Charlie pomógł mi trochę i nie pozwalam sobą pomiatać.
-Nigdy nie byłeś głupim Devries'em. Mimo wszystko cieszę się, że sobie poradziłeś. -uśmiechnęłam się do niego, a on to odwzajemnił.
-Dziękuję, ty też dałaś radę.- zlustrował moje ciało.
W sumie jak tak pomyślę to co on miał zrobić? Gdyby wtedy mnie nie wyzwał, obojgu by się nam oberwało. Co ja bym zrobiła na jego miejscu? Leo był bity, mnie tylko wyzywali, także on miał gorzej. Chociaż słowa czasami bardziej bolą, niż rękoczyn. Nie wiem już sama.
-A wy tu co? -odwróciliśmy się. W drzwiach mojego pokoju stał Charlie. Miał rozczochrane włosy, rumieńce na twarzy, zaspane oczy, a głos lekko zachrypnięty.
-Zasnąłeś idioto.
-Ooo wyglądasz tak słodko. - skomentowałam. Leondre podszedł do niego i pociągnął za jego policzek.
-Ooo wyglądasz tak słodko. -przedrzeźnił mnie.
-Hej! Tej twarzy się nie dotyka! -wskazał palcem, a my wybuchliśmy śmiechem.

Po kilku minutach przyszedł Will i poszliśmy do jego pokoju. Czułam się lepiej, ta rozmowa mi pomogła. Nadal mam do niego żal, ale już normalnie rozmawiamy.
Porozmawiałam trochę z nimi i poszłam odrobić lekcje. Zjadłam coś, poćwiczyłam, umyłam się i poszłam spać.